KLASA VIII

T: Umocnienie duchowe- wakacyjne wskazówki.

Modlitwa:

www.youtube.com/watch?v=zzRJiVcqeus

Przeczytaj:

Świadectwo po 25 latach od bierzmowania:

„Z okazji srebrnego jubileuszu bierzmowania odbyłam «rozmowę» z Panem Bogiem podczas adoracji Najświętszego Sakramentu. Był to dobry czas na wspomnienia i podjęcie refleksji na temat dotychczasowych owoców przyjętego kiedyś sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej. Pozornie po bierzmowaniu nic nie zmieniło się w moim życiu. Nie byłam ani mądrzejsza, ani bardziej pobożna. Długo nie zauważałam ingerencji i pomocy Ducha Świętego. I wcale nie zdarzyło się nic nadzwyczajnego, co «otworzyłoby moje oczy». Nie miałam żadnych objawień, natchnień czy specjalnych wzruszeń. Nauczona od dziecka, nadal modliłam się codziennie, uczestniczyłam w niedzielnej Mszy Świętej, starałam się żyć według przykazań, ale bez żadnych wzniosłości. Ot, zwyczajne życie. Były w nim radości i smutki, sukcesy i porażki, trudne doświadczenia związane z odejściem bliskich osób, zwykła codzienność, a jednak tak niezwykła...

Kiedyś zdarzyło się, że nie zachowałam postu Eucharystycznego i nie mogłam przystąpić do Komunii Świętej, pomimo że byłam w stanie łaski uświęcającej. Poczułam ogromny smutek i wydawać by się mogło, że nieuzasadnioną pustkę. Wtedy zadałam sobie pytanie, po co mi ten Pan Bóg i co On mi daje. To był moment, w którym odkryłam cud mojego życia. Uświadomiłam sobie, że tak naprawdę jest ono piękne i wyjątkowe. Czuję radość, gdy spełniają się moje marzenia, ale większą satysfakcję daje mi pokonanie własnych ograniczeń i słabości. Staram się dokonywać rozsądnych wyborów życiowych ale zauważyłam, że do tej pory najwięcej dobra przyniósł mi «chleb wyrzekany», czyli to wszystko, czego nie chciałam zrobić, przed czym uciekałam i czego się bałam. Wiele trudnych spraw, jak się okazuje, było poprzedzonych wcześniejszym doświadczeniem, a ich przeżycie cały czas przynosi plon obfity. To dary Ducha Świętego pomagają mi pokonywać niektóre pokusy, cieszyć się szczęściem w nieszczęściu, uśmiechać się przez łzy, rozwijać swoje zdolności i pasje, dostrzegać dobro, prawdę i piękno. Każde dobro komuś wyświadczone zawsze wróciło do mnie o wiele pomnożone. Nie wszystko dzieje się po mojej myśli, ale już wielokrotnie przekonałam się, że Pan Bóg wie lepiej, co dla mnie jest dobre. Ufam Mu, powierzam Mu swoje sprawy i do tej pory się nie zawiodłam. Kiedy jest mi ciężko, Duch Święty jest moim pocieszycielem. Gdy się do Niego zwrócę zawsze znajduję wewnętrzny spokój, ukojenie bólu i dystans do problemu. Kiedy nie wiem jak postąpić, jest moim nauczycielem. Podczas modlitwy, adoracji czy nawet chwili refleksji, odkrywam mądre rozwiązanie, które mnie samą zadziwia. Kiedy upadam, tracę siły i motywację, Duch Święty jest moim umocnieniem. Bez proszenia posyła mi pomoc w postaci pogody ducha i stawia na mojej drodze ludzi, którzy mnie mobilizują.

Jedna z reklam dotyczących funduszy europejskich głosiła, że kor korzystamy z nich choć tego nie zauważamy. Długi czas tak samo było z darami Ducha Świętego w moim życiu – korzystałam choć nie zauważałam. Z tego powodu wątpiłam, nie doceniałam, ignorowałam, błądziłam i wywarzałam drzwi już dawno otwarte. Gdy zaczęłam zauważać Boże natchnienia i Jego opatrzność oraz zaufałam Mu powierzając swoją przyszłość, odkryłam że życie jest cudem a ja jestem szczęśliwa pomimo trosk, problemów i codziennego krzyża. I za to Bogu niech będą dzięki!”

 (Jubilatka Danuta)

Przez trzy lata, a szczególnie przez ten rok na katechezie w klasie VIII i w czasie spotkań formacyjnych w parafii, przygotowywałeś(-aś) się do bierzmowania. Dzisiaj przed wakacjami chciałabym Cię prosić, byś pomyślał(-a) czym dla Ciebie jest sakrament bierzmowania- czy może tylko kolejnym sakramentem, który trzeba przyjąć, bo tak wypada, bo co powiedzą inni, czy może czymś więcej- dotknięciem łaską Bożą, umocnieniem Duchem świętym i Jego darami, by żyć Bogiem na serio, by kierować się Jego nauką, przykazaniami i by dawać świadectwo o Jego wielkiej miłości i mieć siłę do przeciwstawiania się złu, a wybierania dobra.

Proszę usiądź w ciszy i odpowiedz na pytania:

W wysłuchanym dzisiaj świadectwie padło pytanie po co mi Pan Bóg i co On mi daje. Jak Ty możesz na nie odpowiedzieć?  

Czy zauważasz obecność Boga w swoim życiu?

 Czy poszukujesz Go i odkrywasz Jego łaskę?

A może Pan Bóg nie jest Ci potrzebny i radzisz sobie świetnie bez Niego?

Do kogo się zwracasz gdy masz problem? Czy są to rodzice, nauczyciele, koledzy? Czy korzystasz z porady kapłana w konfesjonale lub katechety w szkole?

 Czy powierzasz swoje smutki, problemy i trudności Panu Bogu na modlitwie?

 Czy zdarzyło Ci się wyjść zwycięsko z trudnej sytuacji? Jakie uczucia Ci towarzyszyły?

 Czy zwracasz uwagę na kłopoty swoich bliskich, a kolegów i koleżanek?

 W jaki sposób oni radzą sobie z problemami?

 Czy modlisz się w intencji tych, którzy się kłócą , tych, których spotkało nieszczęście , tych, którzy są samotni lub wyśmiewani?

 Czy stajesz w obronie ludzi krzywdzonych? A może tylko o nich plotkujesz lub stoisz biernie obok?

 Kiedy ostatnio Twoja modlitwa była dziękczynieniem Panu Bogu za otrzymane łaski?  A może uważasz, że Tobie wszystko się należy i wszystko Ci wolno?  

Porozmawiaj teraz w chwili ciszy z Panem Bogiem o tym, co powinno się zmienić w Twoim życiu. Spróbuj podjąć konkretne postanowienie i wyznaczyć sobie czas na jego wypełnienie...pomyśl o tym jakie powinno być Twoje życie w czasie wakacji i po nich, gdy pójdziesz do szkoły średniej, a potem gdy będziesz dorosły. 

Odmów Hymn „O Stworzycielu Duchu, przyjdź”.

Wskazówki wakacyjne:

Zbliżają się wakacje- czas odpoczynku. Nie zapomnij o tym, czego się uczyłeś(-aś) na katechezie, często uciekaj się do Jezusa, znajdź czas na spotkanie z Nim w słowie i w czasie niedzielnej Eucharystii. Nie zapomnij o codziennej modlitwie. Pamiętaj, że jesteś CHRZEŚCIJANINEM również na wakacjach i że dajesz świadectwo o tym całym swoim życiem tam, gdzie będziesz. Bądź dobrym człowiekiem.

UDANEGO ODPOCZYNKU Z BOGIEM!!!

W czasie WAKACJI NIE ZAPOMNĘ O BOGU!!!

Modlitwa:

Podziękuj Bogu za lata Twojej nauki w szkole podstawowej, za nauczycieli, za  kolegów i koleżanki, za zawiazane przyjaźnie. Przeproś za to, co nie udało Ci się zrobić dobrego przez te osiem lat, za nieodpowiednie podchodzenie do Twojej parcy- nauki. Poproś o szczególne łaski na drogę Twojego wzrostu duchowego.

T: Liturgia-spotkaniem z żywym Bogiem

Modlitwa:

www.youtube.com/watch?v=nweOFimCqVM

Dorastasz i być może szukasz partnera(partnerki) dla siebie, by kiedyś z nim(nią)spędzić piękne chwile życia i założyć rodzinę. Za nim kogoś dobrze się pozna, spotyka się z nim na tzw. randkach. Do takiej randki trzeba się dobrze przygotować. Zapytaj rodziców czy pamiętają swoją pierwszą randkę i jak się do niej przygotowywali. Zapewne powiedzą ci, że to zajęło im dużo czasu, bo każdy chce dobrze wypaść w oczach drugiej osoby.

Pomyśl na taką „randkę” zaprasza Cię Chrystus. Pewnie teraz się zaśmiejesz, ale to prawda.

Chrystus zaprasza na „randkę” do kościoła na liturgię, jest na niej obecny i dba poprzez czytania, symbolikę, oprawę muzyczną czy gesty o to, byśmy byli zadowoleni.

Przeczytaj co pisze o liturgii YOUCAT:

„(...) Każda liturgia jest jak randka, której datę Bóg zapisuje w naszym terminarzu. Kto poczuł już miłość Bożą, przyjdzie chętnie. Kto chwilowo nic nie czuje, a mimo to przychodzi, okazuje Bogu swoją wierność”. (Youcat 166)

Jezus zaprasza Cię na liturgię. Czym ona jest?

„Sobór Watykański II w Konstytucji o liturgii mówi: «Liturgia jest szczytem, do którego zmierza działalność Kościoła i jednocześnie jest źródłem, z którego wypływa cała jego moc». Z nauczania Kościoła zatem wynika jasno, że przez liturgię i w liturgii stajemy się wspólnotą zmierzającą do Boga. Liturgia zatem nie jest ani sprawą prywatną, ani moją własnością. Jest ona dobrem, które pozostawił Kościołowi Chrystus i w ręce Kościoła ją złożył. [...] Kościół określa pewne zasady sprawowania liturgii, co nie oznacza skamieniałego rytuału, zbioru znaków, gestów i słów, albowiem dopuszcza się także pewną «dowolność». Chodzi tu między innymi o odpowiedni dobór formularza mszalnego, pieśni, czytań, komentarzy, tekstu modlitwy wiernych. Liturgia jest zbiorem doświadczeń relacji Boga i człowieka, choć jest również misterium, własnością całego Kościoła sprawowaną tak samo bez względu na miejsce, osoby w niej uczestniczące, czy język, jakim się posługują. Zawsze jest w niej obecny ten sam Chrystus”. (Umiłowanie liturgii, z ks. kan. Maciejem Staszakiem rozmawia Agnieszka Strzępka, Tygodnik Katolicki „Niedziela”, 11/2005)

„Liturgia jest zawsze przede wszystkim komunią z Jezusem Chrystusem. Każda liturgia, nie tylko Msza Święta, jest uobecnieniem wielkanocnego spotkania. Jezus świętuje z nami przejście ze śmierci do życia i otwiera je”. (Youcat 171)

Skąd się wzięła liturgia i jakie ma znaczenie?

„Jezus brał udział w kulcie i modlitwach swojego ludu. Uczył swoich uczniów, jak mają się modlić i zebrał ich w Wieczerniku, aby sprawować wraz z nimi liturgię liturgii: ofiarowanie samego siebie pod postaciami chleba i wina. Kościół, który wzywa do celebrowania liturgii, jest posłuszny jego poleceniu: «To czyńcie na moją pamiątkę».

Podobnie jak człowiek potrzebuje powietrza do oddychania, a tym samym życia, tak Kościół oddycha i żyje przez to, że celebruje liturgię. To sam Bóg jest tym, kto dzień za dniem tchnie w Kościół nowe życie i obdarza go swoim słowem i swoimi Sakramentami”. (Youcat 166)

Jaka liturgia jest najważniejsza i dlaczego?

„Centrum różnych form liturgii jest Eucharystia. Jeżeli w ten sposób spojrzymy na liturgię i na to, co dokonuje się w jej ramach, zupełnie inaczej zaczniemy rozumieć i postrzegać gesty, postawy, słowa. A przecież w Eucharystii spotykamy żywego Boga, który przychodzi do człowieka. I jeżeli w ten sposób dotrzemy do sedna liturgii w swoim życiu, zupełnie inaczej spojrzymy na to, co dzieje się przy ołtarzu”. (Umiłowanie liturgii, z ks. kan. Maciejem Staszakiem rozmawia Agnieszka Strzępka, Tygodnik Katolicki „Niedziela”, 11/2005)

Czego wierni mogą oczekiwać od liturgii?

Liturgia może umożliwić nam poznanie Chrystusa, pomóc w odkryciu Jego bliskości i działania w naszym życiu. „Kiedy sprawujemy liturgię, jesteśmy pochłonięci, uzdrawiani i przemieniani przez miłość Bożą. Każda liturgia Kościoła i wszystkie jego Sakramenty służą tylko temu, abyśmy mieli życie i mieli je w pełni. Kiedy sprawujemy liturgię, spotykamy Tego, który powiedział o sobie: «Ja jestem drogą, prawdą i życiem». Kto przychodzi na liturgię i czuje się osamotniony, tego Bóg obdarza poczuciem bezpieczeństwa. Kto przychodzi na liturgię i czuje się przegrany. Zagubiony, ten znajdzie Boga, który czeka na niego”. (Youcat 169)

Św. Jan Paweł II w  adhortacji Ecclesia in America napisał:

„Drugim miejscem spotkania z Jezusem jest święta liturgia. Sobór Watykański II przedstawił nam całą bogatą paletę różnorakiej obecności Chrystusa w liturgii, której doniosłość powinna nas pobudzać do częstego przypominania o niej w naszym przepowiadaniu: Chrystus jest obecny w osobie celebransa, który na ołtarzu ponawia tę samą jedyną ofiarę krzyża; jest obecny w sakramentach, w których przejawia się Jego niezawodna skuteczność. Gdy jest czytane Jego słowo, wtedy On sam do nas przemawia. Jest nadto obecny w zgromadzeniu wspólnoty, jak sam o tym zapewnił: «Gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich» (Mt 18,20). Jest obecny «zwłaszcza pod postaciami eucharystycznymi». Mój poprzednik Paweł VI uważał za niezbędne objaśnić szczególny charakter realnej obecności Chrystusa. «Jest ona nazywana realną nie w sensie ekskluzywnym, lecz przez antonomazję, ponieważ jest ona substancjalna». Pod postaciami chleba i wina «jest obecny cały Chrystus w swej rzeczywistości fizycznej, a nawet cielesnej»„.

(Dzieła zebrane Jana Pawła II, adhortacje, t. 2, Wydawnictwo M, Kraków 2006)

ZAPAMIĘTAJ:

1.     „(...) Każda liturgia jest jak randka, której datę Bóg zapisuje w naszym terminarzu. Kto poczuł już miłość Bożą, przyjdzie chętnie. Kto chwilowo nic nie czuje, a mimo to przychodzi, okazuje Bogu swoją wierność”. (Youcat 166)

2.    „Liturgia jest zawsze przede wszystkim komunią z Jezusem Chrystusem. Każda liturgia, nie tylko Msza Święta, jest uobecnieniem wielkanocnego spotkania. Jezus świętuje z nami przejście ze śmierci do życia i otwiera je”. (Youcat 171)

Modlitwa:

Podziękuj Jezusowi za dar liturgii, za Jego obecność w czasie Eucharystii

     www.youtube.com/watch?v=nweOFimCqVM

T: Rewolucja Francuska a Kościół. Kościół w życiu zniewolonego narodu.

Rewolucja Francuska a Kościół

Wiek XVIII dla Kościoła francuskiego to czas nie najlepszy. Rewolucja francuska doprowadza do usuwania Boga z życia obywateli. Niszczone są zakony, rabowane majątki kościelne, niszczone zabytkowe kościoły(np. w Bazylika w Cluny).

Zobacz prezentację:

https://prezi.com/fmepnastsmo6/rewolucja-francuska-a-koscio/

Ideały Rewolucji francuskiej rozprzestrzeniły się w całej Europie w wyniku wojen napoleońskich.

Podłoże rewolucji:

• Przyczyny społeczno-polityczne- upośledzenie  tzw. stanu trzeciego
• braki w dziedzinie religijnej- jansenizm, gallikanizm, niewiara i zepsucie obyczajów

Główne hasło rewolucji: wolność, równość, braterstwo

WALKA Z KOŚCIOŁEM

Jednym z przyczyn rewolucji była konfiskata wszystkich majątków kościelnych. Zniesiono klasztory, które nie zajmowały się pielęgnowaniem chorych ani nauczaniem. Duchowieństwu narzucono tzw. Konstytucję cywilną. Według niej biskupi i proboszczowie mieli być wybierani przez mieszkańców danej diecezji czy parafii, liczba diecezji była zmniejszona, duchowni zobowiązani do złożenia przysięgi państwowej.

WALKA Z RELIGIĄ- LAICYZCJA FRANCJI

Najgorszy terror srożył się za czasów KONWENTU(Robespierre, Marat, Danton).

• Kościoły ogłoszono własnością narodową, wiele z nich zniszczono, wiele zbezczeszczono.
• Zniesiono kalendarz chrześcijański.
• Nową erę zaczęto liczyć od rewolucji.
• Zamiast tygodni wprowadzono dekady.
• Zakazano wszelkiej religii objawionej, a wprowadzono kult rozumu.
• Liczne  krwawe prześladowania katolików(dwa miliony ludzi zginęło), wzmogły się one po stłumieniu przez rząd powstania katolickiego w Wandei i Bretanii, zorganizowanego przez Jakuba Cathelineau.

POWRÓT DO RELIGII

Robespierre widząc, że bez religii nie można  opanować namiętności ludzkiej, kazał uchwalić dekret: „ Naród francuski uznaje istnienie najwyższej istoty oraz nieśmiertelność duszy”. Próbą zaprowadzenia odrębnej religii rewolucyjnej była sekta teofilantropów, czyli czcicieli Boga i ludzkości. W 1795 r. zaprowadzono znowu wolność kultu religijnego. Pozwolono odprawiać nabożeństwa katolickie w kościołach.

PAPIEŻ PIUS VI- OFIARĄ REWOLUCJI:

Za potępienie Konstytucji cywilnej dla duchowieństwa i za udzielanie opieki duchownym francuskim przez papieża wojska francuskie zajęły Rzym i ogłosiły Republikę Rzymską. Kardynałów wypędzono, a papieża(80-letniego) wywieziono do Walencji we Francji, gdzie zmarł w roku 1799.

A tak ocenia się rewolucję:

„Rewolucja francuska, rozpoczęta w 1789 roku, uznawana jest powszechnie za wydarzenie przełomowe w nowożytnej historii Europy i świata. W zdecydowanej większości przypadków uważa się, że rewolucja ta była przełomem ku lepszemu. No, bo przecież „zerwała z feudalizmem i absolutyzmem”, uchwaliła prawa człowieka i „zapoczątkowała erę demokracji”. Krótko mówiąc, przyniosła postęp we wszystkich dziedzinach. [...] Należy się z pewnością zgodzić, że francuska rewolucja była czymś przełomowym. Jednak fakty historyczne nie potwierdzają pozytywnej oceny jej dorobku. Rewolucja ta nie była jutrzenką wolności i wyzwolenia. W znacznie większym stopniu była ona rewolucją antyfrancuską, antychrześcijańską, antyludową. Jeżeli we Francji po 1789 roku zaistniało coś trwale pozytywnego – to nie dzięki, ale pomimo (lub wbrew) rewolucji. Albowiem za hasłami o wolności, równości i braterstwie kryła się ponura i krwawa rzeczywistość. (Grzegorz Kucharczyk, Czerwone karty Kościoła, Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne, Radom 2004, s. 53–69)

„Nie da się zaprzeczyć, że niektóre zdobycze francuskiej rewolucji – np. powszechne prawo wyborcze – na trwałe pozytywnie wpisały się do kanonu współczesnego świata. Nie należy jednakże zapominać, iż to właśnie ta rewolucja, jako pierwsza w historii nowożytnej Europy usunęła Boga z życia obywateli i stała się grabarzem wielowiekowej cywilizacji łacińskiej zbudowanej na fundamentach wiary katolickiej”.

(Łukasz Kaźmierczak, Wandea – brzemię rewolucji, „Przewodnik Katolicki”, 30/2003)

Więcej O Rewolucji Francuskiej możesz przeczytać:

https://ekumenizm.wiara.pl/doc/3290078.Rewolucja-francuska-czas-przesladowan-Kosciola

Kościół w życiu zniewolonego narodu.

Na lekcjach języka polskiego, historii i wielu innych przedmiotach, przy okazji różnych patriotycznych urzoczystości, a nawet w domu, na ulicy nie raz słyszałeś,że  masz być patriotą. Co to jest patriotyzm? Przeczytaj co pisał o patriotyzmie Św. Jan Paweł II:

„Patriotyzm oznacza umiłowanie tego, co ojczyste: umiłowanie historii, tradycji, języka czy samego krajobrazu ojczystego. Jest to miłość, która obejmuje również dzieła rodaków i owoce ich geniuszu. Próbą dla tego umiłowania staje się każde zagrożenie tego dobra, jakim jest ojczyzna[…]Patriotyzm natomiast, jako miłość ojczyzny, przyznaje wszystkim innym narodom takie samo prawo jak własnemu, a zatem jest drogą do uporządkowanej miłości społecznej”.

(Jan Paweł II, Pamięć i tożsamość. Rozmowy na przełomie tysiącleci, Wydawnictwo ZNAK, Kraków 2005, s. 29)

Patriotyzm szczególnie ujawnia się w momentach trudnych dla naszej Ojczyzny.

W czasie 123 letniej niewoli, podczas rozbiorów  Kościół w Polsce przeżywał z całym narodem ciężkie chwile. Rozbitą jego organizację starali się zaborcy dostosować do swoich wymagań. Wbrew publicznym zapewnieniom o poszanowaniu praw Kościoła i narodu polskiego rządy zaborcze, szczególnie zaś absolutystyczni władcy Prus i Rosji carskiej, dążyli do podporządkowania sobie Kościoła na ziemiach polskich na wzór Kościoła protestanckiego i prawosławnego.

Pod zaborem pruskim katolicy podzielililos katolików niemeickich w czasie sporu o małżeństwa mieszane i w czasie „walki kulturnej”. W obronie zagrożonej przez germanizację polskości stawali odważnie liczni duchowni, organizując pracę społeczno-zawodową.

W zaborze pruskim działał arcybiskup Leon Przyłuski, którego rządy przypadły na bardzo trudny okres dla Kościoła. Sam arcybiskup dystansował się od walki zbrojnej, dlatego też szukał środków do legalnej walki o prawa narodowe Polaków. To od niego zaczął się kształtować typ kapłana społecznika. Nigdy nie potępił Powstania Styczniowego i nie zakazywał innym kapłanom uczestnictwa w walce. Aktywnie bronił języka polskiego i brał udział w nabożeństwach patriotycznych.

Wspaniałą postawę religijno-narodową okazały dzieci wrzesińskie( strajk szkolny w 1901r .)

Pod zaborem rosyjskim rząd dążył do rusyfikacji ziem polskich, prześladował Kosciół katolickich, jedyną ostoję polskości i zmuszał unitów do zerwania łączności z Kościołem katolickim i przyjęcia wyznania prawosałwnego.  Szczególnie ostre prześladownaia nasiliły się po powstaniu listopadowym(1830/31)i styczniowym (1863)

W zaborze rosyjskim kapłani aktywnie uczestniczyli w przygotowaniach do Powstania Styczniowego, także w samych walkach i w ponoszeniu represji.

Po Powstaniu Styczniowym zakony w zaborze rosyjskim doznały szczególnych represji. Wiele ich domów objęto kasatą, do której przeprowadzenia wystarczyło podejrzenie o sprzyjanie ruchowi niepodległościowemu. Nasiliło się przebudowywanie niektórych kościołów na cerkwie. Warszawie starano się nadać widok miasta rosyjskiego. Represje te były wynikiem masowego udziału duchowieństwa w powstaniu. Duchowni ginęli na polu bitwy lub na szubienicach. Wielu z nich przeszło do legendy. Kościół bowiem był wówczas jednym z najważniejszych reprezentantów polskości. Za to około stu księży zesłano na katorgę, a kilkuset na zesłanie, zwłaszcza do Tunki na Zabajkalu, gdzie utworzyli własną kolonię. Wielu duchownych emigrowało.

Dopiero „ukaz” tolerancyjny w 1905 r.przyniósł Kościołowi większą swobodę(Mikołąj II).

W zaborze austriackim Kościół katolicki w pierwszej połowie XIX wieku wiele wycierpiał z powodu józefinizmu i germanizacji. Nasyłąno księży obcej narodowości. Wywołano rzeź galicyjską w 1846 r. W drugiej połowie XIX wieku Kościół miał większą swobodę, którą wykorzystał do wznowienia pracy religijnej i narodowej- na tym polu szczególnie zasłużyli się jezuici z ks. Marianem Morawskim na czele, kardynał Dunajewski, arcybiskup Bliczewski, brat Albert Chmielowski.

W czasie rozbiorów szczególnie po powstaniach wielu Polaków wyemigrowało za granicę, przewaznie do Francji.  Mickiewicz w Paryżu założył Stowarzyszenie Braci Zjednoczonych- głosił pogląd, że wskrzeszenie państwa polskiego zależy od moralnego odrodzenia się narodu( niestety później Mickiewicz przystał do zwolenników Towiańskiego). Dla opieki nad emigrantami w Paryżu powstało Zgromadzenie Zmartwychwstańców, a w 1866 r. w Rzymie powtało Kolegium polskie dla kształecenia duchownych polskich, które Pius IX powierzył Zmartwychwstańcom.

„Kościół był instytucją działającą ponad granicami zaborów. Polski poddany prawosławnego cara i Polak w okupowanej przez protestanckie Prusy Polsce nie miał takich samych szkół, poczt czy urzędów, nie miał tego samego języka urzędowego, w tym języka nauczania w szkołach. Nawet rozstaw szyn kolejowych różnił się w poszczególnych zaborach. Ale Kościół katolicki pozostał jeden, i to w nim Polacy mogli się jednoczyć. Warto pamiętać, że np. św. brat Albert Chmielowski czy św. ojciec Rafał Kalinowski to dzieci powstania styczniowego, którzy z krzyżem na piersiach walczyli o wolność Ojczyzny”.

(Joanna Szczerbińska, Naród bez państwa, czyli historia lubi się powtarzać... „Niedziela”, 27/2012).

Modlitwa:

Pomódl się słowami ROTY o łaskę rozwiązywania konfliktów społecznych drogą pokojową i o postawę  patriotyczną dla współczesnego pokolenia Polaków, również i dla siebie .

Pieśń Rota

1. Nie rzucim ziemi skąd nasz ród,

nie damy pogrześć mowy.

Polski my naród, polski ród,

królewski szczep piastowy.

Nie damy by nas zgnębił wróg.

Tak nam dopomóż Bóg !

Tak nam dopomóż Bóg !

2. Do krwi ostatniej kropli z żył,

bronić będziemy ducha,

aż się rozpadnie w proch i w pył

krzyżacka zawierucha.

Twierdzą nam będzie każdy próg.

Tak nam dopomóż Bóg !

Tak nam dopomóż Bóg ! (Maria Konopnicka)

T: Reforma Soboru Trydenckiego. Tolerancja religijna w Polsce- Unia Brzeska

Reforma Soboru Trydenckiego

Odpowiedzią Kościoła katolickiego na reformację było zwołanie Soboru Trydenckiego. Sobór to zgromadzenie biskupów z całego świata pod przewodnictwem papieża.

Na temat Soboru Trydenckiego przeczytaj:

https://lekcjehistorii.pl/index.php/2016/11/04/sobor-trydencki/

Tolerancja religijna w Polsce- Unia Brzeska”

Chrześcijaństwo powstało i rozwijało się w Cesarstwie Rzymskim. Było to państwo, w którym mieszkali ludzie rożnych kultur i języków. Od samego początku uwidaczniały się różnice między Wschodem i Zachodem. Z czasem Cesarstwo uległo podziałowi na dwie części. Niestety podział nie ominął Kościoła. W 1054 roku miała miejsce tzw. schizma wschodnia w wyniku której od Koscioła katolickiego (zachodniego) oddzieliły się Kościoły prawosławne (wschodnie). 

Na temat schizmy wschodniej zobacz:

www.youtube.com/watch?v=3MRpN6wqND0

Polska była i jest krajem, w którym spotykały się tradycje i kultury Wschodu i Zachodu. Tak również jest z Kościołem. Obok wiernych Kościoła rzymskokatolickiego, tereny Polski zamieszkują wyznawcy Prawosławia. Pod koniec XVI wieku podjęto próbę połączenia obu wyznań na terenie Polski.

W Brześciu Litewskim(terytorium dzisiejszej Białorusi) po raz kolejny zebrali się przedstawiciele Kościoła katolickiego i prawosławnego w celu zawarcia unii. Ze strony Polskiej byli m.in. Bernard Maciejowski i Piotr Skarga, a ze strony prawosałwnej Cyryl Terlecki i Hipacy Pociej. Po długich i burzliwych obradach, w październiku w 1596 roku, unia została zawarta zwana UNIĄ BRZESKĄ. Jednak nie wszyscy prawosławni ją zaakceptowali. Z tego powodu powstał Kościół unicki, nazywany dzisiaj Kościołem rzymskokatolickim obrządku  bizantyjsko-ukraińskiego lub Kościołem grekokatolickim. Członkowie tego Kościoła uznali zwierzchnictwo papieża i katolickie prwady wiary, ale zachowali liturgię i zwyczaje prwosławne(bizantyjsko-słowiańskie).

Zobacz:

https://www.youtube.com/watch?v=iuFaOr7cNZ4

Notatka:

1. W latach 1545-1563 w Trydencie odbył się wielki sobór odpowiadający na zarzuty protestantów i reformujący ówczesny Kościół. Sobór przypomniał najważniejsze prawdy wiary katolickiej, a także wypracował nowe zasady życia Kościoła katolickiego.
2. W Kościele katolickim istnieje wiele obrządków, które różnią się pomiędzy sobą przede wszystkim zwyczajami, liturgią i niektórymi przepisami prawa kościelnego. Wszystkie one wyznają tę samą wiarę i są zjednoczone pod zwierzchnictwem papieża. Obrządek bizantyjsko-ukraiński nazywany Kościołem greckokatolickim powstał w 1596 r. w wyniku unii Kościoła rzymskokatolickiego i części prawosławia.

Modlitwa:

W modlitwie przed Ostatnią Wieczerzą Jezus modlił się o to, by wszyscy, którzy w Niego uwierzą stanowili jedno. Dlatego prośmy Boga o pojednanie między wszystkim chrześcijanami:

„Ojcze nasz…”

T:Renesans w Kościele. Reformacja w Kościele.

Renesans w Kościele:

Rafael Santi, Michał Anioł, Leonardo da Vinci, Jan Kochanowski. Mam nadzieję, że wielu z was słyszało o tych osobach. Co ich łączy? Wszyscy oni żyli i tworzyli w epoce zwanej Odrodzeniem(Renesansem)

Zobacz:

https://www.youtube.com/watch?v=WUvS5vAvS4M

Epoka odrodzenia byłą silnie związana z chrzeżcijaństwem. Artyści renesansowi tworzyli wybitne dzieła inspirowane Biblią, często korzystając z duchowego i materialnego wsparcia ze strony Kościoła.

Zobacz przykłady sztuki renesansowej:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ostatnia_Wieczerza_(obraz_Leonarda_da_Vinci)#/media/Plik:The_Last_Supper_-_Leonardo_Da_Vinci_-_High_Resolution_32x16.jpg

https://pl.wikipedia.org/wiki/S%C4%85d_Ostateczny_(fresk_Micha%C5%82a_Anio%C5%82a)#/media/Plik:Last_Judgement_(Michelangelo).jpg

https://pl.wikipedia.org/wiki/Piet%C3%A0_watyka%C5%84ska#/media/Plik:Michelangelo's_Piet%C3%A0,_St_Peter's_Basilica_(1498%E2%80%9399).jpg

 W renesansie szczególnie podkreślano, że człowiek powinien wykorzystywać i rozwijać swoje talenty. To w renesansie powstała też piękna muzyka, która charakteryzowała się proporcjalnością, harmonią, monumentalnością- styl ten nazywamy klasycyzmem.

Posłuchaj:

https://www.youtube.com/watch?v=0m2WuCSR-oM

Reformacja w Kościele:

Wiek XVI przyniósł wiele zmian w Kościele. Jednak nie wszystkie okazały się dobre, nawet jeśli ich intencje były szlachetne. Na tej katechezie poznacie przyczyny i przebieg reformacji, która zmieniła oblicze chrześcijaństwa. 

Zobacz:

https://www.youtube.com/watch?v=dQKau0SuYgs

W XVI wieku doszło w Kościele do podziału. Zapoczątkował je Marcin Luter, który dostrzegając różne nadużycia w Kościele, chciał go zreformować. Chciał odnowić Kościół w duchu Ewangelii. W 1519 roku odrzucił zwierzchnictwo papieża, rok później spalił księgi papieskie i bullę, zrywając z kościołem katolickim, czego konsekwencją byłą jego ekskomunika w 1521 r. Zwolenników nauki Marcina Lutra zaczęto nazywać protestantami. Reformacja zapoczątkowana przez Marcina Lutra zataczała coraz szersze kręgi. Idee reformacji głosili również Jan Kalwin i Urlich Zwingli. Nieco później powstaje anglikanizm,

Oto najważniejsze poglądy Marcina Lutra i jego zwolenników.

Poniżej różnice między protestantami, a katolicyzmem.

Pomimo wielu różnic dzielących nas, katolików i naszych braci protestantów, mamy wiele wspólnego-przede wszystkim łączy nas wiara w Pana Boga, który jest Trójcą Osób, dlatego przyjmujemy ten sam chrzest oraz szacunek do Pisma Świętego, w którym zawarte jest prawdziwe Słowo Boga.

Modlitwa:

Pomódl się o jedność chrześcijan.

Notatka:

1. Odrodzenie (renesans) to okres w rozwoju kultury europejskiej rozumiany jako powrót do tradycji starożytnej. Humanizm chrześcijański podkreślał, że zarówno dusza jaki i ciało człowieka są dobre i piękne.
2. Od wystąpienia Marina Lutra w 1517 roku rozpoczęła się reformacja, która doprowadziłą do powstania wspólnot protestanckich. Odrzucają oni zwierzchnictwo papieża i w inny sposób rozumieją wiele prawd wiary. Współcześnie chrześcijanie różnych wyznań dążą do jedności i podkreślają, że łączy ich wiara w Trójcę Świętą.

T: Troska o potrzeby Kościoła. W służbie miłości- bł. Jan Beyzym

Z wcześniejszych katechez wiesz jak ważna jest troska o rodzinę. Wiesz jakie zadania mają rodzice, jakie dzieci i że wielkim skarbem w rodzinie jest babcia i dziadek. Troska o rodzinę wypływa z miłości.

Od chrztu świętego należysz do Rodziny Bożej- Kościoła. Jako członkowie Kościoła Świętego mamy się troszczyć 

o niego (nie tylko o budynek, ale również o wspólnotę Kościoła). Troska ta wypływa z piątego przykazania kościelnego.

Powtórz przykazania kościelne. Zwróć szczególnie uwagę na piąte przykazanie. 

Zobacz:

https://view.genial.ly/5ecff9d667693c1203b0a613/video-presentation-piec-drogowskazow-kosciola

Już za czasów Apostołów otaczano troską Kościół. W Dziejach Apostolskich mamy napisane:

Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących, żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszyscy oni mieli wielką łaskę. Nikt z nich nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze /uzyskane/ ze sprzedaży, i składali je u stóp Apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby. Tak Józef, nazwany przez Apostołów Barnabas, to znaczy Syn Pocieszenia, lewita rodem z Cypru, sprzedał ziemię, którą posiadał, a pieniądze przyniósł i złożył u stóp Apostołów”. (Dz 4,32-37)

W Liście do Rzymian Św. Paweł pisze:

„Macedonia i Achaja bowiem uznały za stosowne zebrać składkę na rzecz świętych w Jerozolimie. Uznały za stosowne, bo i są ich dłużnikami. Jeżeli bowiem poganie otrzymali udział w ich dobrach duchowych powinni im za to służyć pomocą doczesną”. (Rz 15,26-28b)

Piąte przykazanie kościelne mówi o obowiązku każdego chrześcijanina, by troszczył się o świątynie- kościół parafialny. Kościół to dom, w którym spotykamy się jako wspólnota i jaki on jest zależy też od nas. Jesteśmy „żywą” cegiełką Kościoła. W Kościele potrzeb jest dużo. Przede wszystkim mówić możemy o trosce duchowej – powinniśmy modlić się za każdego wiernego, za wszystkie sprawy, które przeżywamy we wspólnocie, głosić Ewangelię. Mamy również pamiętać o materialnych sprawach Kościoła. Każda nasza troska jest wynikiem tego, że kocham Chrystusa i troszczę się o Jego dom i WSPÓLNOTĘ DZIECI BOŻYCH. Pamiętasz już w Biblii w Starym Testamencie ludzie, kiedy składali Bogu ofiary szukali tego, co najlepsze(np. baranek bez skazy). To był wyraz ich wiary, że od Boga wszystko pochodzi i Bogu trzeba oddać to co dobre, bez skazy. Również i my rzucając „grosz” na tace, chcemy powiedzieć Bogu – Twój Kościół jest mi bliski, to jest mój dom i o niego chcę się troszczyć.

W Liście do Galatów Św. Paweł tak tłumaczy potrzebę wsparcia materialnego Kościoła:

„Ten, kto pobiera naukę wiary, niech użycza ze wszystkich swoich dóbr temu, kto go naucza”. (Ga 6,6)

Ks. Tomasz Pełszyk, wyjaśniając piąte przykazanie kościelne, tak pisze o zaangażowaniu chrześcijan w życie Kościoła i ich troskę o niego:

„Wyrazem naszego zaangażowania na pewno są: zainteresowanie się stanem budynków kościelnych, chętne udzielanie pomocy przy podejmowanych w parafii pracach (zwyczajne porządkowanie cmentarza, sprzątanie kościoła), składanie ofiar na tacę (to nie jest własność księdza i nie ma sensu mówienie, że «księdzu nie dam, bo on i tak jest bogaty»; ponadto ważne jest zwrócenie uwagi na rzucanie na tacę nawet maleńkich sum przez dzieci i młodzież – jeśli teraz tego nie robią, nigdy nie nauczą się ofiarności), regularne wnoszenie ustalonych składek itp. Wszystko, co odnosi się do parafii, dotyczy również diecezji i całego Kościoła. W ten sposób wspieramy inicjatywy Księdza Biskupa czy samego Ojca Świętego, pomagamy budować kościoły, szpitale, szkoły w krajach misyjnych. Zawsze najistotniejsze jest dawanie «z serca» – bez przymusu i ponaglania”.

(na podst. ks. Tomasz Pełszyk, 5. przykazanie kościelne: Troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła, „Niedziela”, 23/2007)

Troskę o Kościół rozumieli święci. Dzisiaj poznamy jednego z nich- bł. Jana Beyzyma- misjonarza, dla którego ważna była troska duchowa o lud, do którego został posłany, ale również pomoc materialna tym, którym posługiwał.

Zobacz prezentację:

sp8_bl_jan_beyzym.pdf (2731408)

oraz film:

https://www.youtube.com/watch?v=n0wh9QxFoJM

Notatka:

1. Kościół to Boża Rodzina. Każdy człowiek po ochrzczeniu staje się członkiem tej Rodziny, więc staje się odpowiedzialny za jej los.
2. Troska o potrzeby Kościoła wynika z piątego przykazania kościelnego.
3. Potrzebę troski o Kościół rozumiał bł. Jan Beyzym, który poświęcił życie trędowatym na Madagaskarze. Podjął się „ryzyka miłości”. Wiedział, że może sam się zarazić, ale mimo tego nie pozostawał obojętny na potrzeby duchowe i materialne tych, do których został posłany.

Temat: Bierzmowanie i co dalej? Zesłanie Ducha Świętego-utrwalenie wiadomości

Modlitwa: 

Pomódl się słowami Hymnu: O Stworzycielu Duchu przyjdź

Zakładka PIOSENKI RELIGIJNE- O DUCHU ŚWIĘTYM

Dzisiaj(1.06.2020) obchodzimy drugi dzień Zielonych Świąt czyli Zesłania Ducha Świętego zwane Świętem NMP Matki Kościoła. Z tej racji proponuję utrwalenie wiadomości na temat Ducha Świętego i Jego darów. Zapoznaj się z prezentacją:

view.genial.ly/5ec2be1ec43c000d3ff8ddd6/presentation-kl-v-zeslanie-ducha-swietego?fbclid=IwAR0y4YUTRO3fKqHKNxMqDQyrLx9AayuF35BMLUcIRtAm1ZlIUjewKldHzlU

Na końcu prezentacji znajdują się dwa ćwiczenia do wykonania. 

Życzę powodzenia.

Modlitwa:

MODLITWA DO NMP MATKI KOŚCIOŁA

O Bogurodzico Dziewico, najdostojniejsza Matko Kościoła! Tobie powierzamy cały Kościół. Ty, którą nazywamy "Wspomożycielką Biskupów", chroń i oręduj za Pasterzami Kościoła w ich apostolskim posłannictwie. Opiekuj się wszystkimi zakonnikami i wiernymi, którzy wspierają ich w mozolnym trudzie.

Ty, która z woli swego Bożego Syna, w momencie Jego zbawczej śmierci, zostałaś Matką umiłowanego Ucznia, wspomnij na powierzony Tobie lud chrześcijański. Pamiętaj o wszystkich Twych dzieciach, przyczyń się przed Bogiem za ich prośbami, zachowaj w nich silną wiarę, umocnij nadzieję i rozpal ich miłość.

Spójrz łaskawym okiem na naszych braci odłączonych i racz nas zjednoczyć. Ty, która zrodziłaś Chrystusa, Pośrednika między Bogiem a ludźmi.

O Świątynio Światłości, bez cienia zmazy! Wstawiaj się za nami do Syna Twego Jednorodzonego, Pośrednika naszego pojednania z Ojcem, by okazał miłosierdzie dla naszych słabości i oddalił od nas wszelką niezgodę, wlewając w dusze nasze radość miłowania. Amen.

Notatka:

Słowa modlitwy św. Augustyna:

Duchu Święty, Boże,
tchnij mnie swoim tchnieniem,
abym myślał o tym, co jest święte.
Prowadź mnie, Duchu Święty,
abym czynił to, co jest święte.
Przyciągaj mnie do siebie, Duchu Święty,
abym kochał to, co jest święte.
Umacniaj mnie, Duchu Święty,
abym strzegł tego, co jest święte.
Strzeż mnie, Duchu Święty,
abym nigdy nie utracił tego, co jest święte.
Amen.

do pobrania:

modlitwa_sw_augustyna.docx (25841)

Proś często Ducha Świętego o to, abyś myślał, czynił, kochał, strzegł i nigdy nie utracił, tego co święte.

Dla chętnych: 

Posłuchaj o historii i znaczeniu  Uroczystości Zesłania Ducha Świętego- słowa arcybpa G.Rysia, metropolity łódzkiego:

www.youtube.com/watch?v=a8Wk-En-m2c

Temat: Nasza Pięćdziesiątnica

Modlitwa:

www.youtube.com/watch?v=bdwnbAQ5eKE

Jezus Chrystus obiecał Apostołom, że nie zostawi ich samych i ześle im Ducha Świętego. Dziesięć dni po Jego wniebowstąpieniu, kiedy apostołowie wraz z Maryją przebywali w Wieczerniku, obietnica została spełniona. Wydarzenie to zostało opisane w Dziejach Apostolskich.

Posłuchaj:

https://www.youtube.com/watch?v=3WS0l1bG5jE

Ten fragment biblijny jest Ci dobrze znany. Na naszych katechezach nie raz powracaliśmy do niego. Dlaczego teraz  jeszcze raz proszę Was o wysłuchanie tego fragmentu. Dlatego, że w najbliższą niedzielę będziemy obchodzić Uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Jest to bardzo ważne wydarzenie nie tylko w życiu Apostołów, ale i również naszym.  Jak wiecie Zesłanie Ducha Świętego uważane jest za dzień narodzin Kościoła. To wtedy Apostołowie opuszczają Wieczernik , idą i głoszą Ewangelię, nawet za cenę oddania życia za Chrystusa. Duch Święty zstępujący na Apostołów zmienił ich życie.

Poniżej kilka fragmentów Dziejów Apostolskich, które ukazują co zmieniło się w życiu apostołów po Zesłaniu Ducha Świętego.

Dz 2,14 „Wtedy stanął Piotr razem z Jedenastoma i przemówił do nich donośnym głosem: «Mężowie Judejczycy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, przyjmijcie do wiadomości i posłuchajcie uważnie mych słów!”

Dz 2,43 „Bojaźń ogarniała każdego, gdyż Apostołowie czynili wiele znaków i cudów”.

Dz 5,40-42 „A przywoławszy Apostołów kazali ich ubiczować i zabronili im przemawiać w imię Jezusa, a potem zwolnili. A oni odchodzili sprzed Sanhedrynu i cieszyli się, że stali się godni cierpieć dla imienia [Jezusa]. Nie przestawali też co dzień nauczać w świątyni i po domach i głosić Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie”.

Z przytoczonych fragmentów biblijnych dowiadujemy się, że Zesłanie Ducha Świętego wlało w serca Apostołów odwagę, przestali się bać i głosili Ewangelię. Głoszą Ewangelię nie tylko słowem, ale dokonują cudów. Przezwyciężają lęk i są gotowi cierpieć dla Chrystusa. Nie boją się przesladowań i mimo kary dalej głoszą Ewangelię.

Od chwili zesłania, Duch Święty nieustannie działa w życiu każdego chrześcijanina i całego Kościoła. Chce również działać w Twoim życiu. To On, Pan i Ożywiciel, jest Tym, dzięki któremu Kościół żyje i uświęca ludzi. On pierwszy wzbudza naszą wiarę i pozwala żyć prawdą objawioną przez Jezusa. Przypomina Jego słowa, pomaga zrozumieć Jego życie, śmierć i zmartwychwstanie. To On uczy nas modlitwy i jest obecny w sakramentach, które przyjmujemy, a szczególnie w Eucharystii. Pozwala nam także dawać świadectwo Jezusowi, którego dzisiaj szczególnie potrzebuje świat.

W Twoim życiu zesłanie Ducha Świętego dokona się w chwili przyjęcia sakramentu bierzmowania. O bierzmowaniu i zobowiązaniach wynikających z jego przyjęcia zobacz:

https://www.youtube.com/watch?v=UcHXMpmbkVk

Zapisz w zeszycie temat i notatkę:

Duch Święty, który zstąpił na Apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy, uświęca i umacnia Kościół. Jest obecny w naszej modlitwie i sakramentach. Poprzez swoje dary uzdalnia nas do dawania świadectwa wierze. Zesłanie Ducha Świętego kończy okres Wielkanocy i jest jedną z najważniejszych uroczystości w roku liturgicznym.

Pomódl się:

https://www.youtube.com/watch?v=4Gp05lOgYGM

Temat:Wierzę w Kościół. Kościół widzialny znak  Chrystusa.

Modlitwa:

Credo

Tekst w zakładce STREFA UCZNIA-MAŁY KATECHIZM- CREDO

https://monia-pomocekatechetyczne-pl.webnode.com/zadania/maly-katechizm/credo/

Wprowadzenie:

Pan Bóg stworzył człowieka. Z katechez w młodszych klasach wiemy, że człowiek jest stworzeniem, który wyróżnia się od innych stworzeń. Przypomnij sobie jakie to cechy odróżnaiają człowieka od innych stworzeń:

Dzisiaj na katechezie powtórzymy sobie cechy, które są charakterystyczne dla wspólnoty Kościoła.

Tekst CREDO- poszukaj tych cech:

Każdy z nas ma jakieś cechy charakterystyczne, tzw. znamiona. Podobnie jest z Kościołem, którego opisują wymienione z Credo, cztery znamiona.

Rozwinięcie:

Przeczytaj tekst:

„Jeden, święty, powszechny, apostolski. Tak mówimy o Kościele. Te cztery słowa nie przypadkiem znalazły się w wyznaniu wiary już w IV wieku. Dostrzeżono w nich najważniejsze rysy Kościoła, które decydują o jego tożsamości. Po łacinie nazywano je notae Ecclasiae, czyli znamiona Kościoła. Słowo nota oznacza także nutę. Są więc cztery nuty kościelnej symfonii, współbrzmiące ze sobą. Przy czym nie jest wcale tak, że w Kościele po prostu widać te cztery cechy gołym okiem. One są elementem wyznania wiary, czyli są widoczne dla tego, kto wierzy. Wierzymy, że Kościół mimo wielu pęknięć jest ostatecznie jeden. Wierzymy, że mimo wielu grzechów chrześcijan jest jednak święty... itd. Znamiona pozostają jednak w pewnym sensie zadaniem do realizacji, pokazują program stawania się Kościoła. Bo Kościół ciągle się zmienia, jest w drodze, z powodu ludzkiej słabości jest zawsze czymś niedoskonałym. Ale dzięki łasce Bożej trwa i realizuje misję, dla której powstał”.

(ks. Tomasz Jaklewicz, Jeden święty powszechny apostolski, „Gość Niedzielny”, 47/2011)

Spróbujmy na podstawie  KKK, YOUCAT, tekstu biblijnego odkryć te cztery znamiona(przymioty) Kościoła.

Przeczytaj:

„Podobnie jak istnieje tylko jeden jedyny Chrystus, tak samo może istnieć tylko jedno jedyne Ciało Chrystusa, jedna jedyna Oblubienica Chrystusa, czyli musi istnieć tylko jeden jedyny Kościół Jezusa Chrystusa. On jest Głową Ciała – Kościoła. Razem stanowią «całego Chrystusa» (św. Augustyn). Podobnie jak ciało ma wiele członków, ale jest czymś jednym, tak samo również Kościół składa się z wielu Kościołów partykularnych (biskupstw). Razem stanowią jedno Mistyczne Ciało Chrystusa”. (Youcat 129)

„Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który [jest i działa] ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich”. (Ef 4,3-6)

„Kościół jest święty nie dlatego, że wszyscy jego członkowie są święci, ale dlatego, że święty jest Bóg, który w nim działa. Wszystkie członki Kościoła są uświęcone przez chrzest”. (Youcat 132)

„Kościół... uznawany jest przez wiarę za niezachwianie święty. Albowiem Chrystus, Syn Boży, który wraz z Ojcem i Duchem Świętym doznaje czci jako sam jeden Święty, umiłował Kościół jako oblubienicę swoją, siebie samego zań wydając, aby go uświęcić; złączył go też ze sobą jako ciało swoje i hojnie obdarzył darem Ducha Świętego na chwałę Bożą”. Kościół jest więc „świętym Ludem Bożym”, a jego członkowie są nazywani „świętymi” (KKK 823).

„(Kościół) powszechny (katolicki [gr. katholon]) oznacza «zupełny» i «uniwersalny». Kościół jest powszechny, ponieważ Chrystus powołał go, dał mu poprawne i pełne wyznanie wiary, udzielił pełni środków zbawienia (SAKRAMENTY), które nakazał mu sprawować i głosić wszystkim Dobrą Nowinę. Chrystus posłał go do wszystkich ludów”. (Youcat 133)

„Kościół nazywa się apostolski, ponieważ został założony przez apostołów, ich Tradycji się trzyma i przez ich następców jest kierowany”. (Youcat 137)

„Kościół jest apostolski, ponieważ jest zbudowany na Apostołach. Jest on apostolski w potrójnym znaczeniu:

–  był i pozostaje oparty na „fundamencie Apostołów” (Ef 2,20; Ap 21,14), świadków, wybranych i posłanych przez samego Chrystusa;

–  zachowuje i przekazuje, z pomocą Ducha Świętego, który w nim mieszka, nauczanie, dobry depozyt i zdrowe zasady usłyszane od Apostołów;

–  w dalszym ciągu – aż do powrotu Chrystusa – jest nauczany, uświęcany i prowadzony przez Apostołów dzięki tym, którzy są ich następcami w misji pasterskiej, to znaczy Kolegium Biskupów; są w tym wspomagani „przez kapłanów” w jedności „z następcą Piotra, Najwyższym Pasterzem Kościoła” (KKK 857).

Dla uzupełnienia zobacz:

https://www.youtube.com/watch?v=wT1VqBoKeFk

 Dzisiaj też zastanowimy się nad zagadnieniem hierarchii w Kościele.

Każde państwo, aby mogło dobrze funkcjonować, potrzebuje sprawnej administracji. Temu służy podział na mniejsze jednostki administracyjne obszaru całego kraju oraz współpraca pomiędzy nimi.  

Z hierarchią spotykamy się w życiu codziennym w pracy, w urzędach, polityce czy organizacjach. Jest ona potrzebna, gdyż musi być ktoś, kto kieruje zespołem i podejmuje decyzje, kto jest odpowiedzialny za całość.

Kościół jako wspólnota ludzi potrzebuje sprawnego zarządzania i kierowania. Dokonuje się to przez działania hierarchii- biskupów, kapłanów i diakonów.

Zobacz:

https://www.youtube.com/watch?v=HjQ9v71TJGQ

Przeczytaj:

Św. Jan Paweł II, adhortacja Pastores dabo vobis, Rzym 1992, napisał:

„Podczas swej ziemskiej misji Jezus gromadzi wokół siebie uczniów (por. Łk 10,1-12), aby służyli temu powszechnemu kapłaństwu Nowego Przymierza, a osobno, mocą swego autorytetu powołuje i ustanawia Dwunastu, «aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki, i by mieli władzę wypędzać złe duchy» (Mk 3,14-15).

Dlatego Jezus już w trakcie swej publicznej działalności (por. Mt 16,18), a później w całej pełni po śmierci i zmartwychwstaniu (por. Mt 28,16-20; J 20,21), nadaje Piotrowi i Dwunastu szczególną władzę zarówno wobec przyszłej wspólnoty, jak i w perspektywie ewangelizacji wszystkich narodów. Powołuje ich, by szli za Nim, i przebywa razem z nimi, przykładem i słowem przekazuje im swoją naukę zbawienia, a wreszcie posyła ich do wszystkich ludzi[…] Apostołowie ustanowieni przez Pana powołują następnie w różne, choć w rezultacie zbieżne ze sobą sposoby innych ludzi jako biskupów, jako prezbiterów i jako diakonów, aby wypełnić polecenie Jezusa zmartwychwstałego, który ich posłał do wszystkich ludzi po wszystkie czasy”.

Notatka

1.Kościół posiada cztery przymioty(znamiona) czyli cechy. Dane są one Kościołowi  jako łaska, a zarazem zadanie dla wszystkich wierzących w Chrystusa. Oznacza to, że Kościół ma tymi przymiotami żyć i je urzeczywistniać.

2. Kościół jako wspólnota ludzi potrzebuje sprawnego zarządzania i kierowania. Dokonuje się to przez działania hierarchii- biskupów, kapłanów i diakonów.

Hierarchia jest służbą. Ma służyć wszystkim wiernym, aby nie zabrakło im nigdy środków, dzięki którym będą mogli oni dążyć drogą do Boga.

3. Jako wierni jesteśmy wezwani do tego, aby pamiętać w modlitwie o naszych pasterzach, aby okazywać im szacunek, ofiarowywać za nich Mszę Świętą, angażować się w działania w parafii.

Modlitwa:

Pomódl się słowami:

Wierzę w jeden Kościół, który jest Mistycznym Ciałem Chrystusa.

Wierzę w święty Kościół, w którym działa Święty Bóg, uświęcając każdego człowieka.

Wierzę w powszechny Kościół, który został posłany do wszystkich ludzi.

Wierzę w apostolski Kościół, który wywodzi się od Apostołów.

          16 lipca 

Wspomnienie NMP

     z Góry Karmel-

   MB Szkaplerznej

misericors.org/16-lipca-wspomnienie-najswietszej-maryi-panny-z-gory-karmel-matki-bozej-szkaplerznej/

                  16 lipca 

Wspomnienie NMP  z Góry Karmel-

             MB Szkaplerznej

misericors.org/16-lipca-wspomnienie-najswietszej-maryi-panny-z-gory-karmel-matki-bozej-szkaplerznej/

16 lipca 

Wspomnienie NMP  

z Góry Karmel-

  MB Szkaplerznej

misericors.org/16-lipca-wspomnienie-najswietszej-maryi-panny-z-gory-karmel-matki-bozej-szkaplerznej/