KLASA VII
Karol Wojtyła modli się do Ducha Świętego
Tę wiarę Jan Paweł II wyniósł z domu rodzinnego. Modlitwy do Ducha Świętego nauczył się od taty jako jedenastoletni chłopiec i od tego czasu odmawiał ją codziennie- jak pisze o. Sławomir Oder w książce „Dlatego święty. Prawdziwy Jan Paweł II, o którym opowiada postulator procesu beatyfikacyjnego, zachował ten zwyczaj do ostatnich dni swojego życia.
Warto, żebyśmy i my zaczęli odmawiać codziennie tę krótką modlitwę i żebyśmy się jej nauczyli. Nabierzmy, jak mały Karol, nawyku wypraszania u Ducha Świętego Jego siedmiu darów. Otrzymaliśmy je wszyscy na chrzcie świętym i jesteśmy zobowiązani nieustannie je odnawiać, by stać się „błogosławionym dzieckiem” Bożym
Pomódl się słowami modlitwy, którą odmawiał Św.Jan Paweł II:
Modlitwa do Ducha Świętego
Duchu Święty, proszę Cię
o dar mądrości do lepszego poznawania Ciebie
i Twoich doskonałości Bożych,
o dar rozumu do lepszego zrozumienia
ducha tajemnic wiary świętej,
o dar umiejętności,
abym w życiu kierował się zasadami tejże wiary,
o dar rady, abym we wszystkim u Ciebie szukał rady
i u Ciebie ją zawsze znajdował,
o dar męstwa, aby żadna bojaźń ani względy ziemskie
nie mogły mnie od Ciebie oderwać,
o dar pobożności, abym zawsze służył
Twojemu Majestatowi z synowską miłością,
o dar bojaźni Bożej, abym lękał się grzechu,
który Ciebie, o Boże, obraża.
W ramach naszej katechezy proszę posłuchaj Hymnu O STWORZYCIELU DUCHU PRZYJDŹ i się naucz się go:
ZAKŁADKA- PIOSENKI RELIGIJNE- O DUCHU ŚWIĘTYM
monia-pomocekatechetyczne-pl.webnode.com/piosenki-religijne/o-duchu-swietym/
Temat: Cnoty Boskie i kardynalne
Modlitwa:
Proszę pomódl się modlitwą Zdrowaś Mario o ustanie pandemii i o jak najlepsze przygotowanie do sakramentu bierzmowania.
Na początek:
Do rozwiązania dwa quizy:
- O Św. Janie Pawle II- znajduje się w zakładce STREFA UCZNIA- QUIZY- QUIZ ŚW. JAN PAWEŁ II
- DEKALOG - znajduje się w zakładce STREFA UCZNIA-GRY.
Wprowadzenie:
Cnota to trwała dyspozycja człowieka do czynienia dobra. Dzięki niej jest on w stanie wypełniać dobre uczynki oraz dawać z siebie to co najlepsze.
Cnoty regulują czyny człowieka, porządkują uczucia i kierują postępowaniem zgodnie z rozumem oraz wiarą.
Wśród cnót wyróżnia się cztery, które odgrywają główną rolę, stąd nazywa się je kardynalnymi, głównymi. Są nimi: roztropność, sprawiedliwość, męstwo i umiarkowanie. Mamy również trzy cnoty zwane Boskimi lub teologalnymi. Są to: wiara, nadzieja, miłość.
Rozwinięcie:
Zapoznaj się z treścią:
CNOTY GŁÓWNE:
Wszystkie zostały wymienione we fragmencie Księgi Mądrości:
I jeśli kto miłuje sprawiedliwość - jej to dziełem są cnoty: uczy bowiem umiarkowania i roztropności, sprawiedliwości i męstwa, od których nie ma dla ludzi nic lepszego w życiu. (Mdr 8,7)
Roztropność to cnota, dzięki której człowiek jest w stanie rozpoznać dobro i wybrać odpowiednie środki do jego pełnienia: „Człowiek rozumny na kroki swe zważa” (Prz 14, 15). Św. Tomasz określił ją „prawą zasadą działania”. Kieruje ona sądem sumienia człowieka, który dzięki roztropności potrafi podejmować decyzje odnośnie własnego postępowania. Dzięki tej cnocie możliwe jest bezbłędne stosowanie zasad moralnych w poszczególnych sytuacjach.
Sprawiedliwość jest cnotą polegająca na stałej i trwałej woli oddawania Bogu i bliźnim tego, co im się należy. W stosunku do Boga jest ona określana „cnotą religijności” i znajduje swój wyraz w aktach pobożności. Natomiast w stosunku do ludzi wiąże się ona z poszanowaniem praw każdego człowieka i do czuwania nad harmonią w stosunkach międzyludzkich. Człowiek sprawiedliwy to człowiek prawy i uczciwy, zarówno w swoich myślach, jak i postępowaniu.
Męstwo to cnota zapewniająca człowiekowi wytrwanie w trudnościach i stałość w dążeniu do dobra. Ułatwia stawianie oporu wszelkim pokusom i pomaga przezwyciężać przeszkody w życiu moralnym. Uzdalnia także do przezwyciężania strachu, w tym strachu przed śmiercią. Człowiek, który odznacza się męstwem, jest zdolny do wyrzeczeń, a nawet złożenia siebie w ofierze w obronie słusznej sprawy.
Umiarkowanie jest cnotą, która pozwala opanować dążenie do przyjemności i wprowadza w życiu człowieka równowagę. Dzięki niej wola jest w stanie panować nad popędami. Osoba obdarzona tą cnotą nie daje się uwieść... by iść za zachciankami swego serca (Syr 5, 2). W Nowym Testamencie umiarkowanie nazywane jest skromnością bądź prostotą.
CNOTY BOSKIE:
O nich wspomina Św. Paweł na zakończenie „Hymnu o miłości”:
„Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy Boga] twarzą w twarz: Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany. Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość”. (1 Kor 13,12-13)
Cnoty Boskie mają charakter nadprzyrodzony. Oznacza to, że pochodzą z daru łaski Bożej, przyjętej przez osobę wierzącą. Dotyczą uczestnictwa w życiu Boga samego poprzez Kościół Cnót tych człowiek nie jest w stanie otrzymać w wyniku dziedziczenia,wychowania, czy też swojego działania.
Cnoty boskie, czyli teologalne, są tymi cnotami, dzięki którym człowiek może uczestniczyć w naturze Bożej; odnoszą się bezpośrednio do Boga i od Niego pochodzą. Uzdalniają one chrześcijanina do życia w komunii z Trójcą Świętą.
Są one podstawą całego życia moralnego, gdyż kształtują inne cnoty moralne. Zostały wszczepione w dusze chrześcijan przez samego Pana, aby mogli oni postępować jako dzieci Boże. Właśnie przez te cnoty w człowieku jest obecny i działa Duch Święty.
Celem życia cnotliwego jest upodobnienie się do Boga. (św. Grzegorz z Nyssy)
Wiara
Wiara jest cnotą teologalną, która sprawia, że chrześcijanie wierzą w Boga oraz w Jego Objawienie, a zatem również w to, co Kościół święty podaje do wierzenia. Wiara jest równoznaczna z całkowitym powierzeniem się Bogu i poddaniem Jego woli. Wzorem tego posłuszeństwa są Abraham („ojciec wszystkich wierzących”) oraz Maryja.
Wiara nie może być oddzielona od pozostałych cnót teologalnych. Ona „działa przez miłość”
(Ga 5,6). Wymaga uczynków, bo bez nich „jest martwa” (Jk 2,26). Pozbawiona miłości i nadziei nigdy nie jednoczy w pełni wiernego z Chrystusem.
Zadaniem chrześcijanina jest nie tylko wierzyć, ale też dawać świadectwo swojej wiary, co podkreślał sam Chrystus: Do każdego więc, kto się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto sie Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie (Mt 10, 32-33).
Nadzieja
Nadzieja jest cnotą, dzięki której wierni pragną Królestwa Bożego i życia wiecznego w komunii z Bogiem, pokładając ufność w obietnicach Jezusa: Trzymajmy sie niewzruszenie nadziei, która wyznajemy, bo godny jest zaufania Ten, który dał obietnice (Hbr 10, 23).
Przez cnotę nadziei człowiek dąży do owego szczęścia; jest ona inspiracją do działania. Chroni ludzi przed zwątpieniem i podtrzymuje w ciężkich chwilach, zapewniając radość nawet w czasie próby, zgodnie ze słowami św. Pawła: Weselcie się nadzieją! W ucisku bądźcie cierpliwi ( Rz 12,12). Nadzieja powinna zatem towarzyszyć chrześcijaninowi we wszelkich okolicznościach.
Cnota nadziei znajduje swój wyraz w modlitwie chrześcijańskiej, zwłaszcza
w „Ojcze Nasz”.
Miłość
Miłość jest tą cnotą teologalną, która pozwala wiernym miłować Boga dla Niego samego oraz miłować bliźnich jak siebie samych ze względu na miłość Boga.
W nauczaniu Jezusa przykazanie miłości Boga i miłości bliźniego zajęły pierwsze miejsce. Miłość stanowi bowiem centrum moralności chrześcijańskiej. Sam Bóg jest nazywany Miłością (1 J 4,16), gdyż umiłował swoje stworzenie – człowieka – tak bardzo, że oddał swojego Syna, aby ten umarł za grzechy wszystkich ludzi.
Chrześcijanin powinien obdarzać miłością nie tylko swoich bliskich, lecz również nieprzyjaciół: A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują (Mt 5,44). To przykazanie miłości nieprzyjaciół było swoistą nowością dla współczesnej Chrystusowi ludności żydowskiej.
Miłość przewyższa wszystkie cnoty i jest uznawana za pierwszą z cnót teologalnych. Ożywia i inspiruje praktykowanie wszystkich pozostałych. Św. Paweł nazwał ją „więzią doskonałości” (Kol 3, 14). Jej owocami są radość, pokój i miłosierdzie.
Zakończenie:
Pomyśl jak ważne w Twoim życiu jest czynienie dobra.
Cnota to skłonność do dobrego. Przeciwieństwem cnoty jest wada( skłonność do złego). Mamy siedem głównych wad- siedem grzechów głównych, ale do nich powrócimy na innej katechezie.
Notatka:
Cnota – trwała dyspozycja do czynienia dobra. Pozwala człowiekowi wypełniać dobre czyny i dawać z siebie to, co jest w nas najlepsze.
Rozróżniamy cnoty kardynalne(główne) i teologalne(Boskie).
Zadanie domowe:
1.Wybierz jedną z cnót i przygotuj plakat, jak ta cnota może zmieniać Twoje życie, jak wpływa na jego całokształt.
Zdjęcie plakatu nadeślij na e-mail: zspbalice@gmail.com
2.Nauczę się cnót teologalnych i kardynalnych
Zakładka STREFA UCZNIA- MAŁY KATECHIZM
Modlitwa:
Posłuchaj
www.youtube.com/watch?v=mJhhd9sOK7g
